หลังจากผมเปิด blog มา blog ผมก็หยุดอยู่นิ่ง ๆ ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรกับมัน ไประยะหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่ผมเองได้คิดเรื่องที่อยากจะเขียนไว้มากมาย มากเสียจนผมเองก็สับสนในความคิดตัวเอง เพราะเรื่องที่อยากจะเขียนมันเยอะแยะมากมาย เยอะจนผมไม่รู้จะเริ่มมันอย่างไรดี
เป็นความบังเอิญ ผมได้ไปลำดับความคิดของตัวเองออกว่าควรจะเริ่มต้นมันอย่างไรดีก็ตอนที่อยู่บนรถ สำหรับผมแล้วการนั่งรถถือว่าเป็นเหมือนกับการอยู่กับตัวเอง เพราะอยู่บนรถผมไม่สามารถทำอะไรได้ นอนก็ไม่หลับ จะพูดคุยกับใคร หันไปข้าง ๆ ก็ไม่รู้จัก เมื่อได้อยู่นิ่ง ๆ เงียบ ๆ แล้วเรื่องทั้งหลายมันจะหลั่งไหลเข้ามาในหัวให้คิดไปเรื่อยเปื่อย คิดไป คิดมา คิดมาคิดไปก็ได้ไอเดีย อะไรหลายๆ อย่าง ซึ่งมันมักจะเป็นอย่างนี้เสมอ จนบางครั้ง ผมคิดว่าผมโชคดีที่ผมสามารถรู้ทันสมองหยักน้อย ๆ ที่อยู่ในหัวผม ว่าผมควรจะต้องจัดสภาพแวดล้อมอย่างไร เพื่อล่อหลอกให้สมองของผมได้ตื่นจากภวังค์ มาทำงานของมันในส่วนของการคิด ซึ่งบางครั้งมันก็คิดอะไรไร้สาระ ตลก ๆ หรืองี่เง่าอย่างไรก็ปล่อยมัน ให้มันคิดไปเรื่อย ๆ ผมมีหน้าที่เพียงแค่รับรู้ตามมันและก็จดจำว่ามันคิดอะไรไป หลายครั้งบางความคิดอาจดูตื้น ๆ แต่มันก็สามารถเอาไปใช้ได้จริงอย่างคาดไม่ถึง จนผมเองคิดว่าผมเป็นคนโชคดี ที่สามารถจับทางในการที่จะเรียกใช้งานสมองน้อยของผมได้ จึงทำให้ผมสามารถที่จะหาทางออกให้กับตัวเองได้เสมอ บราๆๆๆๆๆๆๆ..เริ่มออกทะเลไปไกลฝั่งเรื่อย ๆ
เอาเป็นว่าผมจับทางสมองหยักน้อย ๆ ของผมได้แนว ๆ นี้แหละครับ คราวนี้ก็ขึ้นอยู่กับตัวผมเองแล้วหล่ะว่าจะมีเวลาเขียนมันออกมาได้แค่ไหน แต่ด้วยความตั้งใจผมจะพยายามครับ
(อ้างเวลาอีกแระ จริง ๆ แล้วออกแนวขี้เกียจซ่ะมากกว่า -_-")
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น